Kinderen eindelijk weer naar school en manlief een week buiten de deur.... #amen Hoezeer ik gezelschap waarderen kan, het omarmen kan, het gezellig vind...kan😆vind ik er wat van .. dan... Na eerste week December manlief weer thuis kwam sta ik nonstop aan. Nonstop mensen om me heen. Manliefmet zijjn immer opgeladen batterij en nadien de kinderen kerstvakantie, met idem batterij en rechargeable ook nog eens, ik kan er jaloers op worden hoe hun systeem werkt. Ik niet. Mijn batterij is maar van korte duur, zo'n roze konijntje die na een keer trommelen je met van die bambieoogjes gaat aan staren, "het licht staat wel aan maar dr is niemand thuis" modus. Hoe paradoxaal het leven geleefd wordt, ontwikkeling om af te pellen wat niet meer dient, om nog dichter bij de ware ik te komen, meer gevoel te ervaren. Uhu, meer te voelen was ooit de wens welke ik toen uitsprak, volledig weg van mijn eigen zijn. Tja nu voel ik, meer, zoveel meer dat ik soms stiekem een klein stemmetje hoor, "haha daar zit je dan 'met al je gevoel' lekker dan he, succes dr mee". Toch omarm ik het gevoel, los van het oordeel zie ik er ook de voordelen van, daar waar sommigen net als ik voorheen weg zijn van hun gevoel, het even niet meer zien of weten, voel ik waar ze naar opzoek zijn, en fluister de weg. Genoeg gedaan nu, zit al een half uur op dit stuk te schrijven ipv lekker mijn eigen gevoel toe te laten, daar ga ik maar even riant gebruik van maken. Want voor je t weet, mag ik de kinderen van school halen en is t weer uit met de rust, want ze nemen van alles mee, vermoeidheid, prikkels enthousiastme en frustratie. Voor nu, opladen, rust. Hulde aan alle moeders!