F** k it

Zelfafwijzing na de bevalling: hoe ik mijn eerste grijze haar uit m’n hoofd trok (en daarna mijn eigen overtuigingen)

Hoe makkelijk is het om in de valkuil van zelfafwijzing te stappen?

Ik herinner het me nog precies. Ik was net bevallen van onze tweede dochter, stond met kraamverband in mijn slip voor de spiegel en ontdekte... mijn eerste grijze haar.

Met een overdosis zelfspot riep ik naar mijn man:
"Ja hoor, het is begonnen: het grote verval."

Knipoog erbij, natuurlijk. Maar ook: een kern van waarheid.

Van kraamtranen naar grijze kruin
Onze kleine bleek een huilbaby en hoe meer zij brulde, hoe grijzer mijn kruin werd. Letterlijk. Wat begon met één grijs haartje, werd een zilveren streep van slapeloze nachten.

In die periode voelde ik me allesbehalve de krachtige vrouw die ik wilde zijn. Moe, onzeker, zoekend naar wie ik nog was tussen voedingen, vermoeidheid en verwachtingen.

De schoonheid van verpakkingsmateriaal
Nu, jaren later, omarm ik elke rimpel, elk grijs haartje, elk extra kilootje. Want uiteindelijk is het allemaal maar verpakkingsmateriaal.

Tuurlijk, ik kan yoga doen tot ik erbij neerval (spoiler: dat lukt me dus echt niet). Maar wat ik wél kan: accepteren dat ik mens ben. Ik leer, ik struikel, ik pas aan, ik groei.

Ik houd van gezond eten. En soms van... net iets te veel😉

Zelfliefde is geen excuus, maar een uitnodiging
Zelfliefde betekent niet dat je alles maar laat gebeuren. Het betekent dat je leert accepteren wat is, én onderzoekt wat nog schuurt.

Soms zit die angel diep. Heb je geen idee waar de pijn vandaan komt. Of zie je jezelf niet meer helder.

Dan help ik je graag. Niet als alwetende goeroe, maar als mens naast jou. Liefdevol, helder, met zachte spiegels en eerlijke woorden.

Want ja, ik ben mens. Geen heilige. Maar ook niet van God los 😉