Grenzen stellen, schuldgevoel en innerlijke kracht
Oermoeder met Maria-vibes
Soms is het loodzwaar om moeder te zijn. Zeker wanneer je een kind ziet worstelen, en je toch voelt dat je stevig moet blijven staan.
Gister zag ik via Facetime de rode ogen van mijn dochter. Mijn hart brak. Mijn oermoederhart huilde mee, maar iets in mij noem het de Maria-vibes, of mijn 33 energetische ‘rakkers in de rug’ hield me overeind.
Nee zeggen tegen de buitenwereld = ja zeggen tegen haar binnenwereld
Ze wilde zo graag meedoen. Zich verbinden met haar klasgenoten. Ze voelde zich buitengesloten en teleurgesteld. Maar ze koos niet voor zichzelf. Ze koos, zoals zovelen van ons geleerd hebben, voor de ander. Ten koste van haar eigen gevoel.
Dat moment raakte me diep. Want ik herken het zo goed.
Waarom blijf ik dan wel staan als een huis?
Het zou makkelijk zijn om te zeggen dat ik dit doe vanuit een moeilijke jeugd. Maar er is meer. Veel meer.
In mij leeft een blauwdruk. Een oermoederkracht die verweven is met iets zachts, iets standvastigs. Noem het Maria-energie. Geen heilige, wel toegewijd. Altijd in dienst van mijn kinderen, maar nooit ten koste van mezelf.
Die balans bewaken is mijn levenswerk. En eerlijk? Soms voel ik daar nog oordeel op. Alsof ik ‘te hard’ ben. Of ‘te strak’. Maar ik weet: dit is liefde. Dit is wat mijn kinderen later zullen herkennen als veiligheid.
Ouder zijn is transformeren
Het ouderschap is één grote transformatie. Niet altijd leuk, vaak confronterend. Maar als je het durft te zien als een uitnodiging tot groei, wordt het iets groters dan jezelf.
Zoals gister, toen ik mijn dochter haar verdriet niet probeerde op te lossen, maar gewoon naast haar stond. Met liefde. Met rugdekking.
Van schuldgevoel naar zelfbehoud
Het mentale deel van mij schreeuwt soms: “Wees liever, geef toe, maak het zachter.” Maar het diepere weten fluistert: “Je mag haar leren wat het betekent om trouw te blijven aan jezelf.”
Want als ik dat niet voorleef, hoe leert zij dat dan?
Water voor de wortels
Dit is wat ik bedoel als ik zeg: van je pijntranen water maken voor je wortels.
Grenzen stellen is niet het einde van verbinding. Het is de poort naar échte verbinding. Met jezelf, met je kind, met het grotere geheel van je familielijn.
Door onze blauwdruk te eren, en los te laten wat niet meer dient, creëren we ruimte voor wie we werkelijk zijn.
Herken jij dit in je eigen moederschap?
Voel jij ook de spanning tussen geven en grenzen stellen?
We hoeven het niet alleen te doen. Als jij het gevoel hebt dat je kind je iets spiegelt dat je raakt, of als je eigen kind-zijn nog pijnpunten bevat, dan kijk ik graag met je mee.
Voel je welkom om contact op te nemen of je verhaal met me te delen. Liefdevol, zonder oordeel. Van oermoeder tot oermoeder.
Reactie plaatsen
Reacties